De wandeling laat mooie vergezichten zien in het Limburgse heuvelland vlakbij Heerlen. Het gebied is wat anders dan echt zuidelijk Limburg, hier meer hoogvlaktes en graspaden over de flanken van de hellingen. Onderweg de vele wegkruizen, Mariakapellen en kalkovens die je tegenkomt. Verder is het gewoon genieten van de rust en weidsheid van het Limburgse land waarbij je langs kleine dorpjes als Trintelen, Colmont en Mingersborg komt. Hier lijkt de tijd stil te staan, de dorpspomp in Trintelen die niet meer wordt gebruikt, nieuwsgierige koeien in Colmont en de Bernardushoeve in Mingersborg. De hoeve is een echte pleisterplaats voor wandelaars, het ‘zoervleisj’ was heerlijk.

Routemaker en bedenker Rutger Burgers over deze route: ‘Zo dicht bij Heerlen ligt een aantal pareltjes in het Heuvelland en met deze lijn maken we er een pracht route van. De Bernardushoeve is in de regio een bekende pleisterplaats. De herberg is gehuisvest in een monumentale boerderij. Het terras heeft een uitzicht om van te smullen. Eenmaal aan de wandel word je getrakteerd op grootse vergezichten en vakwerkhuizen in de buurtschapjes Trintelen en Colmont. In het laatstgenoemde dorpje kunnen we de uitnodiging ‘Zet dich effe’ natuurlijk niet weerstaan. Het vervolg van de route gaat onderlangs én over de Kunderberg. De graslanden op dit plateau zijn een bekende vindplaats van orchideeën. Op de flanken van de Kunderberg volgen we een eindeloos lang graspad. Je ziet de snelweg in de verte en komt uit bij een voormalige kalksteengroeve. We lopen door grote appelboomgaarden door naar de finale in de wandeling: de molen op de Vrouwenheide. Het is de hoogstgelegen windmolen in ons land.’

De naam van het gehucht komt in oude documenten ook voor als Mingelsburg en Mingartsborg en zou zijn afgeleid van Vrouwe Minnegard, die hier volgens de legende rond het jaar 800 zou hebben gewoond. De circa 15 boerderijen en huizen die het gehucht vormen zijn gesitueerd op een flauwe helling van een droogdal. In het gehucht bevindt zich een aantal historische boerderijen en huizen waarvan een enkele is opgetrokken uit vakwerk.

De Bernardushoeve is een grote carréboerderij die stamt uit de eerste helft van de 19e eeuw en is opgetrokken uit Kunrader kalk en baksteen en aan de binnenplaats ook vakwerk. Dit historische bouwwerk is verklaard tot rijksmonument en doet tegenwoordig dienst als herberg.

Het plaatsje wordt gevormd door lintbebouwing langs de weg van Eys naar Ubachsberg en enkele zijwegen. Het dorp ligt boven op een heuvelplateau, dat het Plateau van Ubachsberg genoemd wordt. In het dorp staat een puthuis met een ruim 70 meter diepe waterput, een van de hoogstgelegen van Nederland. De put is al vele eeuwen oud, maar het vroegere puthuis werd in 1953 afgebroken en vervangen door het huidige en nog eens in 1982 herbouwd.

Een aantal huizen in het gehucht is opgetrokken uit Kunradersteen en er staat de Sint-Corneliuskapel, opgetrokken in kunradersteen. Ze is in 1946 gebouwd uit dankbaarheid dat het gehucht geweldloos bevrijd werd in de Tweede Wereldoorlog. De kapel is gewijd aan de heilige Cornelius. De buurtschap ligt in het overgangsgebied tussen de Duitse Eifel en de Belgische Ardennen. De omgeving is ook rijk aan natuurgebieden zoals de Vrouwenheide, de Kunderberg en de Putberg.

De heuvel heeft een hoogte van circa 180 meter boven NAP. Tot dit gebied behoort niet alleen de eigenlijke Kunderberg, maar ook de Daalsberg, Geulkerberg, Putberg en Keverberg. Het gebied heeft dagzomend kalkgesteente, soortenrijke kalkgraslanden en enkele kalksteengroeves en een oude kalkoven, de Kalkoven Koffiepotje. Op de kalkgraslanden groeien zeldzame planten, zoals duitse gentiaan, wilde weit en echte gamander. Er leven dieren als hamster, ondergrondse woelmuis, das, steenmarter, kwartel en zeldzame amfibieën en insecten.

De Vrouwenheide is een hoge heuveltop en een vroegere heidegrond. Lang dacht men dat de Vrouwenheide het hoogste punt van Nederland was omdat vanaf de top over de Vaalserberg heen kan worden gekeken naar de nog hoger gelegen Eifel. Op de Vrouwenheide staat de monumentale windmolen Op de Vrouweheide. Deze werd in 1858 op een belt (een kunstmatige heuvel) gebouwd om nog meer wind te kunnen vangen. De molen is met 216 meter boven NAP de hoogstgelegen windmolen van Nederland. In 1945 brandde hij door een ongeluk af doordat Engelse soldaten hun apparatuur aan lieten staan. Pas in 1980 begon de restauratie. De molen is sinds 1980 in gebruik als woning.

In een kalkoven  werd calciumcarbonaat uit schelpen of kalksteen gebrand, waarbij ongebluste kalk ontstond. In Zuid-Limburg waren van oudsher kalkbranderijen; de laatste was in Ubachsberg tot 1969 actief. Ze maakten gebruik van gedolven Kunradersteen. Na de Tweede Wereldoorlog ging het minder goed met de schelpkalk. Sluiting en afbraak van de ovens had meerdere oorzaken, de belangrijkste waren de toenemende import van goedkope steenkalk en de opkomst van de cementindustrie.