De route start bij de het Bosreservaat Teuvenerberg en laat al meteen het eerste wegkruis zien. Er zullen er vandaag nog vele volgen. Het is een statig bos met machtig hoge bomen en overal wissels van dassen. Het is een walhalla voor het dier en langs het pad tegen de hellingen zijn meerder dassenburchten te zien. Je hebt prachtig zicht op glooiende weides richting België. Limburg staat bekend om zijn holle wegen. Maar vandaag zijn het voornamelijk holle paden, smal, met aan weerszijden steile hellingen en weelderige begroeïng. De route daalt verdere naar het bekoorlijke riviertje de Gulp. We zijn inmiddels in België, je kunt het zien aan de huizenbouw en de vele electradraden langs en over de wegen. Ik lach bij twee bordjes: ‘Vier deze dag met een lach’ en ‘Tijd voor pauze, FF zitten’. Na het dorpje De Plank en het Wijndomein De Plank loop je door het bijzondere Broekbos. Smalle, kronkelende paadjes leiden je langs bomen die met hun voeten in de natte bodem staan: wilg, es en berk. Everzwijnen voelen zich hier ook thuis getuige de vele woelsporen in het bos. Er volgen prachtige veldwegen door het licht glooiende landschap. Sint-Martens Voeren is een charmante tussenstop. In het middelpunt van het dorp de kerk, een prachtig ommuurd kerkhof en op zichtafstand het lange en hoge spoorviaduct. Het pad stijgt hierna flink richting de Kattenrotberg en een betonpad blijft op hoogte en gaat langs imposante beuken en eiken. Het is een afwisselend landschap met struwelen, weilandjes, bospartijen en bomenlanen. Over bloemrijke weilanden treedt je tenslotte landgoed Altenbroek binnen waar ook de beek de Noorbeek stroomt. Het water stroomt richting zuiden naar België. Na een korte maar heftige klim zie je Mheer, het eindpunt, al liggen. De route van de Dutch Mountain Trail is erg goed gekozen, neemt daar hoogteverschillen mee waar het kan en doet echt hele mooie plekken in Zuid-Limburg en de Voerstreek aan.

Richting Noorbeek zie ik op verschillende plekken spontaan water uit de bodem komen. Soms staat er een wegkruis bij en op sommige plekken is een provisorisch pijpje bevestigd om het water te leiden. De bronnen langs het riviertje de Noor liggen juist hier in het landschap door een langgerekte strook kalksteen in de bodem. De geologen noemen het de Formatie van Gulpen uit het Boven-Krijt. Nu rust deze formatie hier op kleihoudend en fijn zand. Deze laag is slecht doorlatend voor water en grondwater zakt hier niet goed weg. Maar de Noor, het beekje dat richting België stroomt, zorgde ervoor dat er een dal werd uitgesleten. En juist hier, op de grens van kalk en zand en daar waar de twee lagen aan de oppervlakte komen, kon water opborrelen. De bronnetjes zorgen overal in het gebied voor kleine stroompjes. Men dichtte hier bijzondere krachten aan deze bronnen. Katholieken dachten dat Maria erachter zat en soms werden het zelfs bedevaartplaatsen. Een geoloog zou achter zijn oren krabben, ik ook, als je de oorzaak weet, wordt veel duidelijk.

Halverwege de route bereik je het dorpje Sint-Martens-Voeren. Even verder zie je het spoorviaduct dat de Voervallei overspant. Het maakt deel uit van de spoorverbinding Antwerpen-Tongeren-Aken. Twee kilometer verder, bij het gehucht Veurs, duikt de spoorlijn een tunnel in die met 2130 meter de langste is van België. Sinds 1958 rijden er alleen nog goederentreinen over het spoor. De zogenaamde Voerlijn verbindt Tongeren met Aken en is een onderdeel van de Montzenroute tussen de haven van Antwerpen en het Duitse Ruhrgebied. Het is aan de 1e W.O. en de Duitse bezetting te danken dat deze spoorlijn werd aangelegd. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Vervoer per trein was belangrijk voor Duitsland en deze lijn was daarom heel belangrijk. Om zo zwaar mogelijk goederenverkeer mogelijk te maken moest het tracé zo egaal en zo recht mogelijk gemaakt worden, met enkel ruime bochten. Geen enkele verkeersader, spoor of weg mocht op gelijk niveau worden gekruist. Dit alles betekende grote ingrepen in het glooiende landschap. In totaal bevat de Voerlijn zes grote spoorwegviaducten en nog vele kleinere bruggen en vier tunnels. Voor de sleuven en de verhoogde beddingen werd 7 miljoen m³ grond verplaatst. Op het hoogtepunt van de bouwactiviteiten werkten 12.000 personen aan de spoorlijn waaronder later ook Russische krijgsgevangenen. Al wandelend de geschiedenis van een gebied ontdekken. Moeders halen in het dorp hun kinderen van school en een boer met trekker rijdt voorbij. Zouden zij iets weten van deze geschiedenis?

De Gulp is een zijriviertje van de Geul dat ontspringt bij het gehucht Gulpen. In de Romeinse tijd werd de Gulp ‘Galopia’ of ‘Gulippa’ genoemd, wat ‘ kleine Geul’ of ‘ bovenbeek’ betekent. De Gulp is een echte forellenbeek, door het snel stromende water dat rijk is aan zuurstof komt de beekforel veel voor in de beek. De rivier kronkelt door het Zuid-Limburgse landschap sinds trajecten van kanalisatie weer in oude staat zijn hersteld. Hierdoor keerden stroomversnellingen, grindoevers en afkalvende oevers weer terug.

Wijnhuis De Planck ligt pal op de grens met België. Het is de zuidelijkste wijngaard van Nederland. In 2008 heeft men de eerste twee hectare aangelegd. In datzelfde jaar is ook een nieuwe wijnboerderij gebouwd. Er worden met succes goede wijnen gemaakt. In 2020 werd de Pinot Rosé van Wijndomein de Planck bij de Wijnkeuring van de Lage Landen benoemd tot beste droge rosé wijn van Nederland en België. Men is er als wijnboeren trots op dat ze in een natuurlijke omgeving van dassenburchten, meidoornhagen, valken en waterpoelen hier wijn maken.

De Plank is een gehucht in de gemeente Voeren in de Belgische provincie Limburg. Het gebied staat ook bekend als de Voerstreek. De Voerstreek was in de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw regelmatig in het nieuws toen de zes dorpen waarvan drie langs het riviertje de Voer, twee langs het riviertje de Gulp en een langs het riviertje de Berwijn onderwerp werden van politiek verhitte taaldebatten in België. Talloze malen kwam het tot gevechten en rellen tussen Vlamingen en Walen en de oproerpolitie; de streek werd ondergekalkt met taalleuzen. Deze dorpen waren sinds 1963 wettelijk Nederlandstalig met faciliteiten voor Franstaligen.

Sint-Martens-Voeren maakte deel uit van het graafschap Dalhem, dat midden 13e eeuw onderdeel werd van het Hertogdom Brabant. Bij het Partagetraktaat van 1661 werd Sint-Martens-Voeren aan de Zuidelijke Nederlanden toegewezen. Sint-Martens-Voeren was een landbouw- en fruitteeltdorp, vanaf einde 19e eeuw werden veel akkers in weilanden omgezet. Er was en is nauwelijks industrie, zodat veel mensen vertrokken. Door de bouw van het station Sint-Martens-Voeren (in gebruik tussen 1921 en 1957) won het dorp in belang. De mensen vonden aldus werk in Maastricht, Wezet (Visé) en Luik. En vanaf het einde van de 20e eeuw werd Sint-Martens-Voeren populair als woonplaats onder Nederlanders.

De Summit Kattenroth is een van de zeven beklimmingen van de Seven Summits in Zuid-Limburg. De berg heeft een hoogte van 209 meter en je hebt er een fantastisch uitzicht over de omgeving.

Het kerkdorpje Noorbeek ligt vlakbij de Belgische grens. Het heeft een beschermd dorpsgezicht samen met het even idyllische Wesch. In Wesch ontspringt de Noor, de beek waar Noorbeek zijn naam aan dankt. Het is een van de zuidelijkst gelegen plaatsen van Nederland. Patroonheilige van Noorbeek is Sint Brigida. De typisch Limburgs uitziende parochiekerk is rond het jaar 1500 in de huidige vorm ontstaan. De eerste verwijzingen naar de kerk stammen uit de 13e eeuw. Op 12 september 1944 werd het dorp Noorbeek bevrijd door de geallieerden. Na de bevrijding van Hoogcruts op 13 september, was Noorbeek een van de eerste bevrijde gemeentes in Nederland. In en rond de plaats staan diverse historische boerderijen en vakwerkhuizen