Waarom twinting keer naar La Gomera? – De parel van de Canaren

In 1993 kreeg ik een tip over een bijzonder eiland, een van de Canarische Eilanden, weg van het grote massatoerisme. Er zouden hippies uit Berlijn vertoeven, Hugo Brandt Cortius beschreef het eiland in zijn reisboeken en de wandelmogelijkheden zouden onbeperkt zijn. De boot komt aan in San Sebastian en zelfs voor de twintigste keer is de aankomst overweldigend. Als een grote vulkanische rots rijst het eiland op uit de Atlantische Oceaan. De witte huizen zijn trapsgewijs tegen de hellingen gebouwd en op hoogte hangt een grijze sluier nevel die door de passaatwinden ontstaat doordat water condenseert en het eiland vaak met een laagje wolken bedekt. Het geeft het centrale gedeelte van het eiland een apart ecosysteem. Het nevelbos is vochtig en mossen en varens bedekken de bomen en geeft het geheel iets mysterieus. En hier geen massatoerisme en overvolle stranden, die zijn er namelijk nagenoeg niet.

De mensen vormen een belangrijk deel van mijn vakanties. Het landschap kan nog zo mooi zijn, als je je niet thuis voelt en er geen warmte en vriendelijkheid is, kom ik niet meer terug op een vakantieplek. De Gomerianen zijn niet wereldvreemd, de tijd heeft er niet stil gestaan en men is van alles op de hoogte. Maar er is altijd die onbezorgdheid, het relaxte  en die langzame tred waarmee ze niet alleen letterlijk voortbewegen maar waarmee ze ook figuurlijk in het leven verdergaan. In tegenstelling tot het drukke Tenerife is het op La Gomera vooral de rust die overheerst. Men laat zich niet gek maken door de toeristen, die veelal uit wandelaars bestaan, ze bepalen hun eigen tempo in een sfeer van altijd lente door de temperatuur die er bijna het gehele jaar heerst. Altijd is er die vrolijke lach, met een beetje spot en de humor waarmee ze het leven relativeren. Het wandelen op dit eiland wordt altijd beëindigd met een welkomst bij een taveerne, terras of bar. Het wordt bijna een doel op zich, zo kenmerkend is dit voor de bevolking van dit wonderschone eiland. Men is trots op hun eiland en op sommige plekken kun je nog de ‘silba’ horen. Het Silbo Gomero (Gomeraanse fluit) is een fluittaal die gesproken wordt door sommige bewoners van het Canarische eiland La Gomera. De taal dient om te kunnen communiceren over de diepe valleien (barrancos) die op het hele eiland voorkomen.

De wandelingen zijn bijna onbeperkt op het eiland. Door de van oorsprong vulkanische vorm zijn er in duizenden jaren diepe dalen, zogenaamde barranco’s uitgesleten die vanaf de top van het eiland naar de Atlantische Oceaan afdalen. Het belangrijkste van het eiland bevindt zich onder de zeespiegel. Gerekend vanaf de zeebodem is het eiland ruim 5500 meter hoog. Gomera vormt in feite het bovenste, boven water uitstekende deel van een enorme vulkaan die op bodem van de Atlantische Oceaan wortelt. Het centrum van het eiland is gemiddeld 800 tot 1000 m hoog. Bij vele wandelingen zijn dan ook vele hoogtemeters te overwinnen maar altijd is er dat uitzicht, op de lagere liggende dorpen, op de Atlantische Oceaan en op de buureilanden El Hierro, La Palma en Tenerife. Het centrale gedeelte van het eiland is een Nationaal Park, Garajonay. Het werd in 1981 uitgeroepen tot nationaal park en werd in 1986 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst. Het park beslaat met 3.984 hectare (40 km2) tien procent van het eiland en sinds 1988 heeft het ook de status ‘Europees vogelreservaat’. Hier is door de constante aanvoer van natte passaatwinden een soort nevelbos ontstaan, vol met mossen en laurierbomen. Het heeft iets mysterieus, en iets geheel eigens wat je op de Canarische Eilanden alleen hier aantreft. Over eeuwenoude ezelpaden wandel je van het ene punt naar het andere, smalle maar veilige paden die je op plaatsen brengt waar je alleen te voet kunt komen. Langs watervalletjes, diepe afgronden, moestuintjes van de locals, bijzondere begroeing zeker in het nevelbos en altijd weer naar een eindpunt met de begroeting van de bevolking.

Op het eiland lijkt altijd lente te heersen. De temperatuur is mild, lekker, niet te heet en niet te koud en perfect om wandelingen te maken. Vooral aan de zuidkant in het Dal van de Grote Koning, Valle Gran Rey, is de temperatuur heel constant. In de zomer, herfst of winter, je kunt altijd met korte broek op stap. De zon komt ‘s morgens op en de zonnestralen begroeten je, maar niet te, en zeker als je hoger op het eiland komt, is er dat frisse windje die de zonnestralen vergezellen. Een belangrijke reden om hier terug te keren. Ik ben er elk jaar rond februari/maart geweest, het moment dat je in Nederland de lange winter al een beetje beu bent. Hier op La Gomera krijg je dan een voorproefje van de lente, de winter is ten einde, het humeur wordt beter en de voorjaarskriebels worden beloond. Maart 2020 ga ik weer, de vliegreis is geboekt en de overnachtingen zijn alweer geregeld.