Het was een voor mij onbekende plek, zo dichtbij bij mijn woonplaats. Midden in wat eens onontgonnen gebied was ligt nu heide- en bosgebied Paardekop. Het is een klein maar mooi gebied met natte stroken en mooie bospartijen. Indrukwekkend is de Duitse Militaire Begraafplaats met maar liefst 32.000 soldaten liggen begraven. Echt een aanrader om hier te wandelen en tevens stil te staan bij het verleden.

De Paardekop is een groot bosgebied dat toen de Peel nog helemaal uit veen bestond alleen doorkruisen was via de Paardekop. Die verbinding is nog steeds terug te vinden op oude kaarten. Hij werd ook wel de Swarte baen of het Venrays pad genoemd. Waar de naam Paardekop vandaan komt, is niet bekend. Er zijn wel verschillende verhalen over, bijvoorbeeld dat er hier een grote slag heeft plaats gevonden waarbij behalve krijgers ook veel paarden bij omkwamen. Die zouden zijn begraven in een graf dat de vorm van een paardenhoofd. Er is in dit gebied in ieder geval een strijdhamer gevonden van duizenden jaren oud. Het gebied ligt hoger dan de omgeving en het is vanuit de 18 meter hoge uitkijktoren goed te bekijken. Bij een brand in de oorlog, op 24 mei 1943, ging veel turf en heide op de Paardekop in vlammen op. In 1946 besloot men bos aan te planten voor de productie van hout.

De Paardekop werd vroeger ook wel de ‘Schiëperspiël’ genoemd. ‘Schiëper’ is scheper ofwel herder in het plaatselijke dialect. ‘Piël’ is peel. Op de toen nog uitgestrekte heide stonden vele schaapskooien. Daarin werden ’s nachts de honderden schapen ondergebracht die overdag de heide begraasden. Van de heide resteert nog een 10 ha heideveld, waar nog regelmatig een schaapskudde graast. Met deze kudde én met de inzet van vele handen, zoals Zorgboerderij de Lorr, Zorgboerderij Boer Hans, IVN, Jong Nederland en vrijwilligers Natuurwerkdagen, wordt het natuurterrein zoveel mogelijk vrijgehouden van berken.