Een lange strandwandeling gecombineerd met de relatieve beslotenheid van de duinen, dat is Groene Wissel Zandvoort. Je kunt er lekker uitwaaien op het Noordzeestrand, genoeg strandpaviljoens om bij te komen en genieten van de branding. Daarnaast de Amsterdamse Waterleidingduinen met de vele infiltratiekanalen en duinkommetjes. Bijzonder is de grote waterpartij waar eens een oude renbaan lag en waar wedstrijden met paardenrenwagens werden gehouden. Er is niets meer van te zien maar het moet een heel spektakel zijn geweest gezien oud fotomateriaal. Toeschouwers zonder kaartje stonden op de omliggende duinen. Aan de waterplas zijn nog vaag de contouren te zien van de renbaan. Begin- en eindpunt Zandvoort heeft nog wel wat allure maar het is toch wel een beetje vergane glorie. Groot voordeel is dat je er met de trein kunt komen, de treinlijn leidt je door de duinen naar het beginpunt van een leuke strand- en duinwandeling.

Routemaker Bart van der Schagt over de route: ‘Eerst kuiert u door een paar authentieke Zandvoortse straten met karakteristieke huizen. Daarna maakt u een prachtige, zeer afwisselende wandeling door het fraaie en rustige noordelijke deel van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Bij de ingang daarvan koopt u een duinkaartje. In dit gebied komt u langs een uitgestrekt duinmeer met een grote aalscholverkolonie. Open duingebieden worden afgewisseld met stille bossen. Op rustige dagen is de kans wild (vossen, damherten en reeën) te zien heel groot. Op de terugweg wandelt u langs de zee over een stukje naaktstrand, dus ‘s zomers daar niet schrikken van de blote zoogdieren.’

De badplaats leeft van het toerisme en is ook bekend van een Formule 1-racecircuit. Zandvoort was al in 1100 bekend en heette toen ‘Sandevoerde’, een samenstelling van zand en voorde. Tot 1722 was het gebied in handen van de heren van Brederode. Eeuwenlang leefde het dorp van de visvangst, maar in de 19e eeuw ontstonden er andere bronnen van bestaan. In het Verenigd Koninkrijk kwam het zeebaden op, en de Zandvoortse arts dr. Mezger introduceerde dit gebruik in Zandvoort. In 1828 werd het Groot Badhuis in gebruik genomen. Na de oorlog werden veel nieuwe woningen gebouwd en nam het toerisme sterk toe. Bijna de helft van het aantal arbeidsplaatsen in Zandvoort hield na 1960 verband met het toerisme. Er verrezen nieuwe hotels en een nieuwe watertoren.

In de negentiende eeuw was dit huisje de dienstwoning van de waterpompmachinist van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Totdat deze in 1924 niet meer nodig was omdat de pompen vanaf dat moment elektrisch werden aangedreven. Het huisje is het enige overgebleven gebouw in dit gebied, nadat de Duitsers in de oorlog de meeste boerderijen en huizen hebben vernietigd. Het Huis van het Wester is eigendom van Waternet en opgeknapt door de Vogelwerkgroep en een vleermuisdeskundige. Het is deels opengesteld als landschapskijkhut.

Het duingebied is ingericht voor de winning van drinkwater voor de stad Amsterdam; er stroomt jaarlijks vijftig miljoen kubieke meter drinkwater door dit 3400 hectare grote gebied. Er wordt sinds 1853 water gewonnen, waarmee het het oudste waterwingebied van Nederland is. Rust, ruimte en natuur zijn de voornaamste kernwaarden van dit gebied. Om dit te waarborgen is enkel wandelen toegestaan. Ook mag buiten de paden overal worden gewandeld. De Amsterdamse Waterleidingduinen zijn met 3400 hectare een van de grootste aaneengesloten wandelgebieden van Nederland.

De contouren zijn in de duinen nog te zien van de oude renbaan. De baan lag in het gebied van het tegenwoordige waterleidingduin tussen het Barnaartkanaal en het van der Vlietkanaal. Nu nog herinneren de namen Renbaanveld en Tribune aan de vroegere activiteiten. Het was een ellipsvormige baan van 1400 meter lengte en 15 meter breedte aangelegd, aan de buitenkant omgeven door een aarden wal. Op vrijdag 6 september 1844 werd de baan in gebruik genomen met wedrennen en harddraverijen. De baan, die rondom een met heide begroeide vlakte lag, was aan de binnenzijde afgezet met palen en touwen. Buiten de aarden wal lagen de duinen op waar toeschouwers die geen geld hadden om een kaartje te betalen naar de wedstrijd keken. De laatste wedstrijd op deze baan werd op 31 juli 1852 gehouden, daarna werden de wedstrijden verplaatst naar de Haarlemmerhout. Het duingebied werd in 1853 drinkwaterreservoir voor Amsterdam.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen staat het Vliegeniersmonument, een monument voor de zes omgekomen bemanningsleden van de Halifax NA347 bommenwerper. Op het monument staat de tekst: ‘Hier stortte op 13-4-1945 de Halifax NA347 neer, de gehele bemanning bestaande uit 6 personen kwam daarbij om het leven.’

Zandvoort staat vooral bekend om haar strand. Langs de hele kust bij Zandvoort is er een zandstrand dat zich naar het noorden uitstrekt tot IJmuiden, en naar het zuiden tot Katwijk aan Zee. De stranden zijn al meerdere keren onderscheiden.