Gastblog Vera Wandelt – Wandelen onder de gieren in het Spaanse Maestrazgo

’Of ik nu een avondwandeling maak of een stevige bergtocht loop. Met mijn wandelblog Vera Wandelt neem ik de lezer mee met mijn wandelverhalen door stad en land. Mijn passie voor wandelen combineer ik met andere hobby’s zoals fotograferen en museumbezoek. Ik wandel niet perse om kilometers te vreten, maar om de omgeving te ontdekken waar ik doorheen loop.’

Voor mijn gastblog ga ik terug naar een wandelvakantie in Maestrazgo enkele jaren geleden. Samen met mijn vriend Bart maakte ik een achtdaagse wandelreis in het Spaanse gebied Maestrazgo. Op de derde wandeldag liepen we van het dorpje Pitarque naar het dorpje Cañada de Benatanduz. Na een eenvoudig ontbijt van getoast brood, vruchtensap en ingepakte cakejes gingen we op pad voor een lange wandeltocht. We liepen langs een stenen muur het dorp uit. We kwamen uit bij de rivier de Pitarque. Het was nog fris in de vroege morgen. Voor de zekerheid had ik mijn vestje aangedaan, maar mijn lichaamstemperatuur steeg al snel toen we zigzaggend het pad omhoog naar de top van de rots gingen.

Tijdens het wandelen keek ik strak voor me uit om mijn hoogtevrees te bedwingen. De wind trok aan en we meanderden via de rotspaden naar boven. Als ik de hoek om kwam stond ik even stil om op adem te komen.

Het was de inspanning waard. Bij de top hadden we een fenomenaal uitzicht op het dal en op de rotspartijen. Boven ons hoofd cirkelden vale gieren. Na de grote inspanning nuttigden we wat van onze picknick, die de mevrouw van het hotel met alle liefde had klaargemaakt.

We vervolgden onze route op het plateau waar maar weinig begroeiing aanwezig was. Hier en daar stond een lavendelstruik of een kleine dennenboom. Boven waren de hoogteverschillen beduidend minder groot en we legden de volgende kilometers gemakkelijk af.

We wandelden door een rivierbedding. Onze wandelschoenen gingen over grote en kleine kiezelstenen. We bekeken even de routebeschrijving en we hadden nog een aantal hoogtemeters te gaan. Het stijgen ging in etappes. We stegen even en daarna wandelden we weer even op de hoogvlakte om vervolgens weer te stijgen. De wandeling was hierdoor redelijk behapbaar. We kwamen bij het hoogste punt van die dag en zagen Cañada de Benatanduz in het dal liggen. Via een smal pad kronkelden we naar beneden.

Midden in het dorp lag ons overnachtingsplek. We werden verwelkomd door de hoteleigenaar. Gelukkig kon ik een woordje Spaans en na een frisje en een bordje Spaanse jamon bracht de eigenaar ons naar een kleine maar fijne hotelkamer. ’s Avonds maakte de hotellier een sterrenmaaltijd voor ons klaar bestaande uit diverse tapas vooraf en de lekkerste paella die ik ooit had gegeten.