Skip to main content
search

Wandelen met een eilandgevoel

By 17 september 2019september 18th, 2019Geen categorie

Eilandgevoel

WAT IS DAT TOCH, HET EILANDGEVOEL? IK BEZOCHT TIENTALLEN EILANDEN OM WANDELINGEN TE MAKEN, ELK MET HUN EIGEN KARAKTER EN HUN EIGEN BEVOLKING. MAAR WAAR KOMT DIE VOORLIEFDE VOOR EILANDEN VANDAAN.

Boudewijk Büch
Ik kan zijn mening niet echt delen. Boudewijn Büch, hij schreef eens over het eilandgevoel: ‘Het klinkt bijna pervers, maar wie het eilandgevoel uit ten treure wil leren kennen, is aangewezen op boeken die geschreven zijn door eilandgevangenen of schipbreukelingen die op een eenzaam eiland terechtkwamen’. Hij schreef dit in de inleiding van zijn boek ‘Eilanden’.  Hij leed aan ‘islofilie, eilandenliefde, dat ik met hem gemeen heb. Maar het echte eilandgevoel kun je misschien ook wel krijgen door er gewoon te gaan wandelen. Wat is dat toch, het eilandgevoel? Het doet denken aan het gevoel van vrijheid, buiten zijn en de elementen. Ik wandel eigenlijk het liefste op eilanden: Elba, Gran Canaria, La Gomera, Mallorca, Lanzarote, Madeira, Isla Graciosa, Sao Miguel, de Waddeneilanden, Tenerife, Sardinië, Corfu, Kreta en Zakynthos. De lange rij eilanden verraadt dat ik het er altijd goed naar mijn zin heb en dat het altijd al een aantrekkingskracht op mij uitoefende.

Wandeling op La Gomera van Arure naar Alojera langs duizelingwekkende afgronden aan de noordkust

Elba
Op mijn wandelreis naar Elba genoot ik van de eerste aanblik op het eiland. Als een puist in de Middelandse Zee rees het eiland op en na aankomst in Portoferaio zocht ik mijn huisje op wat ik voor een week had gehuurd. Het was in de wintermaanden en al op de eerste avond bleek geen enkel restaurant open te zijn. Een nadeel zou je zeggen, maar eigenlijk ook wel een Cruyffiaans voordeel. Elba is in de wintermaanden totaal niet toeristisch, eigenlijk zoals het altijd is geweest. Ik wandelde hier over de kruisweg naar Modanna del Monte, rond het imposante huis waar Napoleon was verbannen en over de Sentiero della Salute tussen Biodola en Procchio. Wandelen was hier vooral vertoeven in de natuur zonder toeristen. Elke avond ging ik op zoek naar een restaurant wat ik op internet had gegoogled. Maar alles was gesloten, ik leefde een week op toast met kaas en ham. Ik reed helemaal op en neer naar de hoofdstad voor een laatste puntje pizza dat ik nog net bij een bakker voor sluitingstijd kon kopen. Je kunt het vasteland van Italië zien liggen maar toch is het totaal anders. Is het eilandgevoel dat je er slecht aan eten kunt komen? Nee, maar het geeft wel aan hoe geïsoleerd en totaal anders een eiland kan zijn. En dat is nou juist het bijzondere aan een eiland, weg van de drukte en met een eigen ‘eilandgevoel’.

Madonna del Monte Kruisweg naar Madonna del Monte op wandelreis naar Italiaans eiland Elba

Eilandgevoel
De schrijver John Jansen van Galen schreef over het eilandgevoel: ‘Iets halverwege de benauwing dat je er niet af kunt en de vertrouwdheid van een overzichtelijke samenleving.’ Hier kan ik het niet helemaal mee eens zijn maar een eiland geeft wel iets overzichtelijks. Op alle eilanden waar ik wandelde, was er inderdaad wel iets van het idee dat je na een aantal kilometers de zee tegenkwam. Maar het heeft ook iets eigens want elk eiland heeft zijn eigen besloten regeltjes en typisch overzichtelijke. Iets wat op het vasteland niet geldt, alleen op het eiland, de trots van de eilanders van HUN eiland.

Wandelen in Griekenland op het vasteland en de eilanden Kreta, Zakynthos en Corfu

Saamhorigheidsgevoel
Is het eilandgevoel dan iets van kleinschaligheid, van dat kan alleen maar op ons eiland? Ik maakte in de 23 keer dat ik er kwam talloze wandelingen op het Canarisch Eiland La Gomera. Het meest groene eiland van de Canaren kenmerkt zich door de diepe barranco’s die vanaf de top op Garajonay naar de zee lopen. Kilometers lieten wij ons rijden door taxichauffeur Angel, de man met de rustige tred en prachtige krullen, om ergens op het eiland een wandeling te starten. En overal, bijna bij elk huis waar hij langsreed, was er de groet van de lokale bevolking. Het is ‘ons kent ons’ en ‘wij tegen de rest’. Vaak zijn de eilanden achtergesteld door regeringen op grote afstand. Budgetten van politici gaan vaak niet naar die veraf gelegen eilanden maar naar de grote prestige-objecten in de grote steden. Dat gevoel van achtergesteld zijn, geeft de eilanders ook vaak een groot saamhorigheidsgevoel. En ik denk dat ik daarom, met mijn linkse sociale hart, wel iets gemeen heb met de eilanders.

Wandeling op La Gomera van Arure naar Alojera langs duizelingwekkende afgronden aan de noordkust

Isla Graciosa
Het eilandgevoel blijft moeilijk te omschrijven en naarmate het eiland groter is en dicht bij het vasteland ligt, zwakt het ook wat af. Maar de tijd lijkt er stil te staan, alles gaat langzamer, relaxter en minder gestresst. Tegenwoordig zijn de bootverbindingen frequent en snel maar vroeger was dat wel even anders. De boot nemen was geen vanzelfsprekendheid en wachten werd normaal. ‘Vandaag niet dan maar morgen’, je moest wel en die rust zie je eigenlijk bij alle eilanders terug. Op mijn wandelreis naar Lanzarote wandelde ik op de vulkaanbergen bij Mancha Blanca en door het nationaal park Timanfaya waar in de jaren ’70 nog een vulkaan uitbarste. Elke avond kwam ik terug in het toeristische zuiden waar Engelsen zich vol drinken. Tot ik de laatste dag een wandeling maakte op het kleine eilandje Isla Graciosa. Je kunt er enkel ’s morgens met de boot heen en ’s avonds terug. De wandeling ging het hele eiland rond en je moet doorlopen om de boot niet te missen. Het was het ultieme eilandgevoel. Op het boottochtje heen werden de flesjes bier meegenomen die ik ’s middags op een verlaten terrasje zou nuttigen. Nooit maakte ik een wandeling zo verlaten en rustig als op dit eiland bij Lanzarote. Wandelen op een eiland is vaak wandelen op plekken waar niemand anders komt en waar geen drukte is. En mis je de boot, dan maar morgen.

Zicht op Isla Graciosa vanaf Mirador del Rio tijdens een wandelvakantie op Canarisch Eiland Lanzarote

La Gomera
De bewoners van eilanden hebben dat grote gevoel van trots, van dit eiland is van ons. Eilanders hebben rust in zich en het is wij tegen de rest. Voor mij is dat hét eilandgevoel. Het eiland waar ik al 23 keer naar toe ging, La Gomera, is ‘mijn’ wandeleiland. Ik bezocht eens het restaurant Orquieda van eigenaar Pepe in het Dal van de Grote Koning, Valle Gran Rey. Het plaatsje La Calera ligt tegen de steile helling van de rots La Merique en je eet hier bij de mooiste zonsondergang van het eiland. De zelfgemaakte viskroketten zijn een specialiteit en de enkele toerist komt hiervoor speciaal naar dit restaurant. Ik leerde de eigenaar beter kennen en op een avond zag ik langs het mooie terras in een papayaboom een rat lopen. Diskreet vertelde ik dit aan Pepe want andere gasten wilde ik er liever niet op attenderen. ‘Oh, die komt hier elke dag even langs’, was zijn antwoord. Bij hem geen discrete antwoorden, wij eilanders bepalen wat hier gebeurt en die rat, die hoort bij ons. Echte eilanders passen zich niet aan, niet aan de toeristen, die bepalen hun eigen koers. De sleutel van het huisje wat we al jaren huren, ligt elk jaar altijd onder de mat voor de deur als we er aankomen. Het is er altijd veilig, want niemand durft een misdaad te begaan. Je komt het eiland toch niet af zonder gepakt te worden. Een eiland is een besloten en veilige gemeenschap waar je elkaar controleert.

Wandeling op La Gomera van Arure naar Alojera langs duizelingwekkende afgronden aan de noordkust

Een eilander
Na wandelingen op talloze eilanden weet ik nog steeds niet precies wat het eilandgevoel is. Wel weet ik dat ik weer nieuwe eilanden ga verkennen. Waarom? Eigenlijk weet ik het niet precies. Om het eilandgevoel waarvan ik niet echt weet wat het inhoudt. Niemand weet het eilandgevoel echt goed te omschrijven, zoals bij zovele gevoelens. En wat mij betreft wil ik dat graag zo houden, om elke keer toch weer een beetje een eilander te zijn.

Leave a Reply

Close Menu
CHOOSE YOUR LANGUAGE