Klompenpad – Dorenweertsepad – Rond imposant kasteel Doorwerth – Gastblog Stephan van Berkel

IK WANDEL VANDAAG MET STEPHAN VAN BERKEL EN HIJ VERZORGT VANDAAG EEN GASTBLOG. JE ONTDEKT OP DIT KLOMPENPAD HET AFWISSELENDE LANDSCHAP EN DE CULTUURHISTORIE IN HET BUITENGEBIED VAN DOORWERTH. WANDELEN RONDOM HET IMPOSANTE KASTEEL, DOOR DE UITERWAARDEN EN HELLINGBOSSEN MET MOOIE VERGEZICHTEN.

STEPHAN VAN BERKEL DEED DE SCHOOL VOOR JOURNALISTIEK, WAS REDACTEUR VAN HET UDENS WEEKBLAD EN IS REDACTEUR BIJ ONS THUIS IN PLEEGGEZIN EN GEZINSHUIS, EEN TIJDSCHRIFT VOOR PLEEGOUDERS, GEZINSHUISOUDERS EN PROFESSIONALS IN PLEEG- EN JEUGDZORG.

Eigenlijk waren alle ingrediënten al aanwezig voor mij om de stoute schoenen aan te trekken en het op een lopen te zetten. Ik heb een (speciaal)bierbuik waar ik vanaf wil, versleten tussenwervels die zich alleen koest houden wanneer ik loop en ik heb honden die veel beweging nodig hebben om hun overdaad aan energie kwijt te kunnen. Ik had zelfs al wandelschoenen, die ik enkele jaren geleden in Polen heb gekocht om de top van Śnieżka te bedwingen, de hoogste berg in Neder-Silezië. Want dat was het; ik wandelde één keer per jaar, op vakantie in Polen. Buiten de dagelijkse wandelingetjes met de honden, elke dag dezelfde ronde door het park in de buurt en één keer per week in de bossen.

Wat ik simpelweg nog miste was het echte wandelvirus. En daarmee moet je toch echt door een ander worden aangestoken. Dat gebeurde enkele maanden geleden, door Henrie van Zoggel. Ik ken hem al vele jaren en op Facebook zag ik steeds prachtige foto’s voorbij komen die Henrie steeds maakt tijdens zijn omzwervingen door Nederland. Vaak heb ik bij die foto’s zoiets van: huh, is dat Nederland? Ik wist niet dat ons land – en zelfs mijn woonplaats Uden en omgeving – zó mooi kan zijn.

Het virus begon zich zo langzaam een weg te banen in mijn lijf. Het enige dat nog ontbrak was tijd. Door mijn werk en omdat mijn vriendin Edith en ik crisispleeggezin waren. We vingen vooral uit huis geplaatste pubers op, die vaak geen dagbesteding hadden. Daar zijn we enkele weken geleden – voorlopig – mee gestopt, na bijna zeven jaar. En dan heb je ineens wél tijd…!

Ik heb enkele wandelapps gedownload, zoals die van het IVN, klompenpaden, Natuurmonumenten en Brabant Vertelt. En zo ben ook ik sinds korte tijd enkele keren per week aan de wandel. Tot grote vreugde van mijn honden én natuurlijk van mezelf. Ik heb me al veel verwonderd over de prachtige natuur, landbouwgebieden, bossen en prachtige vergezichten op relatief korte afstand van Uden. Ik denk aan de uiterwaarden rond Haren, landgoed De Stippelberg in De Rips, natuurgebied Kampina bij Boxtel en natuurlijk de Wijstgronden in mijn eigen woonplaats, een wereldwijd uniek natuurgebied.

Ik geniet met volle teugen. Niet alleen van al het moois dat ik zie, maar ook omdat de honden het heerlijk vinden, ikzelf even lekker het hoofd leeg kan maken en omdat je in ons drukbevolkte landje toch vele kilometers kunt lopen zonder een mens tegen te komen. Henrie zei het deze week nog tegen me: ‘Er is nog ruimte genoeg in Nederland’. Dat klopt helemaal. Net zoals er ook nog heel veel te ontdekken valt in Nederland.

Alleen wandelen is geweldig. Wat nóg geweldiger is, is wandelen in goed gezelschap. Ik had gisteren de eer om met wandelgoeroe Henrie een mooie tocht te maken van 13 kilometer, samen met mijn jonge hond Porter, óók een vakantiesouvenir uit Polen. Het werd een Klompenpad; het Dorenweertse Pad met het bijzonder fraaie kasteel Doorwerth als vertrekpunt. We kregen een zeer gevarieerd landschap voorgeschoteld: prachtige bossen met grote hoogteverschillen, zodat we ons soms in de Ardennen of de Eifel waanden. Maar ook schilderachtige dorpjes, zoals Heveadorp met schattige, Engels aandoende cottagehuisjes. En wat te denken van de uitgestrekte uiterwaarden, weilanden en houtwallen naast de oevers van de Rijn? Met daarbij de grote sluis in Driel, ook wel de ‘kraan van Nederland’ genoemd. We waren getuige van een torenvalk die zich – met kasteel Doorwerth als achtergrond – op een prooi stortte en zagen ook andere, niet alledaagse dieren zoals Blaarkop runderen en zilverreigers.

Tijdens onze wandeling bleek de jarenlange ervaring van Henrie en de enorme kennis die hij heeft opgebouwd. Waar ik me vaak enkel kan verbazen over de schoonheid van een landschap, weet Henrie ook alles te vertellen over het ontstaan ervan en alle andere achtergronden. En dat geeft weer een hele nieuwe dimensie aan wandelen. Je leert anders kijken naar natuur en door mensen aangelegde landschappen. Ik kan niet wachten tot ik weer een mooie tocht kan maken met Henrie van Zoggel. En dat zal ook niet lang duren…