De drang om naar buiten te gaan en te wandelen – Een wandeling met Rob Wolfs.

Het Herikhuizerveld staat garant voor een afwisselende wandeling. Hier wisselen heide, heuvels en bos af en meerdere keren word je verrast door bijzondere uitzichten en panorama’s. Over smalle, steile paadjes, over brede zanderige paden, over majestueuze bomenlanen en over diep uitgesleten holle wegen, dat is de Trage Tocht Posbank. De afspraak stond al enige tijd vast, wandelen met Rob Wolfs, de bedenker van deze wandeling. Hij ontvangt mij in zijn huis in Rheden waar bij de koffie het gesprek meteen en vanzelf op gang komt. Hij vertelt zonder te vragen over zijn levensloop, zijn liefde voor taal, zijn interesse voor landschappen waar wandelingen een belangrijke rol in spelen. Maar vooral over zijn drang om naar buiten te gaan. Hij vertelt het met enige twijfel en terughoudendheid, zo lijkt het. ‘Ik kan wel een paar uur aan mijn computer aan iets werken maar dan is het genoeg en wil ik naar buiten.’ Ik herken de twijfel, voel me aangesproken en ben zelfs wat opgelucht. Lang heeft het me ook beziggehouden, had misschien dezelfde twijfel maar de jaren hebben me geleerd er gewoon aan toe te geven. Naar buiten en genieten van de buitenlucht in het liefst zo mooi mogelijke landschappen. De eerste overeenkomst tussen ons is er en naar later blijkt niet de laatste.

Na een korte rit naar bezoekerscentrum Veluwezoom, zien we een dreigende lucht boven ons hangen. Het blijft op een paar druppels na echter de hele dag droog en we wandelen langs de ruïne van Herikhuizen, een oude boerderij, nu een observatiepost voor wild en woonplaats van vleermuizen. Rob vertelt over zijn werkzame leven waarbij hij een belangrijk moment aanhaalt: de keuze voor het huisman zijn. Huisman zijn? Ik herken het, heb jaren fulltime voor mijn twee zonen gezorgd en weet wat het inhoudt. Als enige man aan het schoolplein en vriendjes die komen spelen bij een huisvader in plaats van huismoeder. ‘Het waren bijzondere jaren waarin je je kinderen op ziet groeien’, zegt Rob. We beklimmen de Kraaijenberg en de Tafelberg en na een aantal prachtige holle wegen klimmen we omhoog naar de Posbank. Hier gaan we even zitten op de halfronde stenen bank op het markante uitzichtpunt. De bank is gebouwd ter ere van het 25-jarig jubileum van de ANWB van de heer G.A. Pos op 7 mei 1918. Zonder er erg in te hebben, zijn we samen foto’s aan het maken van het mooie uitzicht. De lucht kleurt donkerblauw met daaronder alle kleuren bruin van de bomen die door de herfst nu op zijn mooist zijn. ‘Het valt me op dat je tijdens het praten regelmatig om je heen en achterom kijkt naar schoonheden in het landschap en hier een foto van maakt’, zegt Rob tegen me. Ik voel me een beetje betrapt en hij lijkt me te attenderen op iets wat ik vaak doe maar waar ik geen weet meer van heb. Tegelijkertijd zie ik dat Rob dit ook vaak doet. Ik stel geforceerd een tegenvraag of hij al zijn foto’s gestructureerd documenteert, iets wat ik ook al jaren doe. Het antwoord laat zich raden.

In het Paviljoen pauzeren we even en bied ik Rob een cappuccino aan. Het gesprek gaat over de zorgen over onze kinderen en het ouder worden. En welke rol wandelen hierin gespeeld heeft. Over het niet doen van concessies en het streven naar kwaliteit bij het ontwerpen van zijn wandelingen. ‘Naar wandelingen op zoveel mogelijk onverharde paden blijf ik zoeken.’ Wandelen over onverharde paden vindt hij een verademing en ook vereiste voor een mooie wandeling. ‘Zonder je druk te hoeven maken om verkeer en belemmeringen.’ Even later wandelen we verder over de Trage Tocht en na een mooie slinger door een oud bosgebied Het Asselt met veel omgevallen bomen en een diepe kuil komen we bij Koepel de Kaap. Onderweg blijkt zijn ergernis als een mooi zandpad op een heuvel is belemmerd door omgezaagde bomen. ‘Hoe kunnen ze dit nou doen?’ Hij lijkt geërgerd, zijn route kan zo niet meer gelopen worden, werk aan de winkel. We genieten verderop nog van de uitgestrekte heidevelden die hier De Hangmat heten en via de Schietberg lopen we weer terug naar het beginpunt van de wandeling.

Ik breng Rob terug naar zijn huis en word nog verblijd met vijf gidsen van zijn wandelingen. Na het afscheid mijmer ik na over de wandeling over de Posbank. Het was een heerlijke dag buiten met vooral een goed gezeIschap. Ik denk niet alleen terug aan de wandeling maar vooral ook aan de gesprekken met een bewogen en aimabele routemaker. Over wandelen, over kinderen, over het huisman zijn, over het oerwoud aan markeringen in Nederland, over kwaliteit, over ouder worden, over wandelbloggen en nog veel meer. Een man met wie ik in eerste instantie een wandeling maakte omdat wandelen iets is wat we delen. Het bleek niet de enige overeenkomst te zijn met als belangrijkste gemeenschappelijke deler: De niet de stoppen drang om naar buiten te gaan en het maken van een mooie wandeling. Ik ben blij dat ik een medestander heb gevonden en de afspraak voor een volgende wandeling is gemaakt.