Andere kloven – Kreta – Griekenland

De Samariakloof die een enorme aantrekkingskracht heeft op de toeristen op het eilanden daarom elk jaar duizenden wandelaars trekt, wordt vaak in een adem met Kreta genoemd. De kloof is een van de indrukwekkendste en grootste van Europa. Het is inmiddels tot nationaal park uitgeroepen en is vanaf de Middeleeuwen een toevluchtsoord voor het verzet op Kreta: eerst moesten de Turken er grote nederlagen incasseren, daarna vluchtte de Griekse koning Georg II voor de Duitsers door deze kloof. Dat dit eiland daarnaast meerdere hele mooie maar nog redelijk onbekende kloven biedt, is bij de meeste toeristen onbekend. Zij verdringen zich rond all-inclusive hotels in de grote toeristencentra en gaan per georganiseerde dagtrip naar de Samariakloof. Dit geeft ons de kans om rustig en niet in file te genieten van twee onbekende kloven: de Sarakinaskloof in het zuiden en de Kritsakloof in het noordoosten.

“De enigen die mij vergezellen, zijn de ontelbare krekels. Ze lijken mij toe te schreeuwen. Bedoelen ze: ‘ga terug het is hier te heet’ of ‘loop door, het is hier fantastisch’?”

De nauwe kloof wordt op een aantal plaatsen door rotsblokken versperd. De klauterpartijen zijn lastig door de gladde rotsen die eeuwen na eeuwen door waterdeeltjes zijn glad gepolijst. Maar na de lastige passages te hebben overwonnen, is de beloning groot. De wanden zijn imposant en hellen sterk over. De wanden volgen dezelfde contouren zonder elkaar aan te raken. Het is een bijzonder mooi lijnenspel gevormd door water dat zich duizenden jaren door het zachte gesteente een weg heeft gebaand. Het is heet in de kloof. De zon verwarmt de nauwe spleet en de wind heeft geen grip op de bodem van de kloof. De krekels hebben van moeder natuur het vermogen gekregen om met hun vleugels te trillen zodat hun lichaam wordt gekoeld. Dit geluid van de krekels is oorverdovend. Ik moet het zonder deze eigenschap doen. Mij rest niets dan rustig te lopen, niet teveel energie te verspillen en mijn lichaam te koelen met water. Ondertussen geniet ik ondanks de hitte van de schoonheid van de kloof: de rust die van de omgeving uitgaat en het feit dat je hier alleen kunt zijn. Zouden de krekels dan toch roepen: ‘Het is hier fantastisch’?

“Zouden de krekels dan toch roepen: ‘Het is hier fantastisch’?”

De rivierbedding blijft langzaam stijgen en de kloof laat ik langzaam achter me. De begroeiing neemt toe en bij een rietkraag verlaat ik de rivierbedding en keer over een onverharde weg terug. De weg stijgt sterk en rechts van me heb ik een bovenaanzicht op de kloof. Ook hier valt de enorme kloof in het landschap op. De weg gaat verder en verdwijnt links om de berg waar de kloof doorheen snijdt. Via enkele haarspeldbochten kom ik bij het beginpunt terug. De krekels schreeuwen nog steeds en wat hun bedoeling hiervan ook was, een waarschuwing of een aanmoediging, beiden bleken waar te zijn.

Zo’n 30 kilometer noordelijker aan de andere kant van Dikti-gebergte ligt een van de, volgens de lokale bevolking, mooiste kloven van Kreta, de Kritsakloof. Het is een prachtige kloof met vele nauwe rotspassages. De kloof is al van ver in het landschap te zien. Met de ervaringen van de vorige kloofwandeling loop ik langs een muur van gestapelde stenen omhoog. Al snel bereik ik de rivierbedding en doemt de enorme kloof voor me op. Het is rustig en ik ben alleen in de rivierbedding. Zeven kilometer verder in Agios Nicolaos drommen de toeristen bij elkaar. Zij bakken op het strand in de zon na een nacht uitbundig stappen. Het blijft toch opvallend hoe verschillend mensen hun vakantie vieren.

“Zeven kilometer verder in Agios Nicolaos drommen de toeristen bij elkaar. Zij bakken op het strand in de zon na een nacht uitbundig stappen.”

Ik geef de voorkeur aan een andere activiteit en al snel bereik ik via ontelbare stenen een nauwe doorgang in de kloof. Hoog boven me laat de zon zijn stralen in de kloof binnenvallen. Langs gepolijste rondingen in de rotswand klauter ik naar boven. In tegenstelling tot de Sarakinaskloof kronkelt deze kloof zich hierna door de bergwand. Langzaam stijgend over rivierstenen en kleine klimpassages worden de wanden breder en minder steil. Ook de begroeiing neemt toe en bloeiende struiken kleuren het onderste van de kloof paars en rood. Dit alles krijgt de massatoerist niet te zien. Ondanks de hitte laat in de middag ben ik niet jaloers op hen. Na een uur bereik ik het eindpunt van de kloof en kies ervoor om via de kloof ook weer terug te keren om nog een keer te genieten van de wandeling. Ik neem de passages in omgekeerde volgorde en loop langzaam de kloof uit. Het uitzicht op het omringende landschap komt tevoorschijn en de witte huizen van het plaatsje Kritsa zie ik tegen een met olijf- en amandelbomen begroeide berghelling liggen. Vele toeristen maken het uitstapje van de kust naar dit dorp dat bekend staat om zijn haak- en weefkunst. Het enige dat ze hier doen is wat eten of drinken nuttigen en souvenirs in de talrijke shops kopen.

“Kreta heeft zo’n 45 kloven, de meeste toeristen kennen er maar één van: de Samariakloof.”

Het woord Kreta komt van Krijt wat een zachte steensoort is. Door erosie zijn op dit eiland in deze zachte bodem zo’n 45 kloven ontstaan. De meeste toeristen kennen er naar één van: de Samariakloof. Maar getuige de twee bezochte kloven, Sarakinaskloof en Kritsakloof, zijn er meer prachtige kloven. Weliswaar redelijk onbekend maar zeker de moeite waard. Tegen de avond rij ik terug naar de kust en kom langs lange stranden in Agios Nicolaos en later Chernosissos. De zon staat al laag en ontelbare parasols vullen de stranden, harde muziek klinkt uit de bars. In de kloven is inmiddels de koelte teruggekeerd en de krekels zwijgen. Zij hoeven niks meer te zeggen, ik weet inmiddels genoeg.